رای من روحانی

این روزها با بحث های داغ انتخابات کمتر فرصت است برای وبلاگ. در حوض نقاشی نوشتم زیرا که در فضاهای دیگر مجالی برای بلند نویسی نیست. گرچه برد وسیعتیری دارند اما حجم کوچکی برای بیان مطلب. مثل توییتر که این روها محلی شده است برای بحث ها و توییت های داغ.

از دو چیز گله مندم. اول این که ما حق نداریم حرف هایمان را منسوب به کسانی کنیم که حضور ندارند. یا شهید شده اند و یا دربند هستند. محمد طاهری-استاد گروه حلقه- در بند است و شاگردانش به نام او تحریم میکنند و این را نمی پسندم.

دوم ارزش گذاشتن بیش از حد به نظر هنرپیشه ها و ورزشکاران. اگر چه خوشبختانه آنها هم حس کرده اند ضرورت حضور و ادامه ی اعتدال را، و باید گوش کرد به حرفهای آنها؛ اما اگر ارزش می گذاریم به دلیل نوع حرفها باشد و نه به دلیل معروفیتشان.

در راستای گله ی اولم باید بگویم گاهی نیز در باره ی خانواده هایی می شنوم که عزیزی در بند دارند و یا در اعتصاب غذا و سخت ناراحت می شوم که در ادامه ی سخنان امداد طلبانه ی خانواده ها؛ شعاری می چسبانند. به غم سنگین این خانواده ها احترام بگذاریم و نگذاریم در غوغای انتخابات فراموش شوند.

در ادامه به دو مطلب قابل تامل اشاره میکنم که توصیه میکنم خواندنش را. یکی در وبلاگ واحه

و دیگری در وبلاگ سفینه

+ نوشته شده در  یکشنبه بیست و چهارم اردیبهشت ۱۳۹۶ساعت 10:17  توسط زری ورپریده  |